Een ander verhaal is mogelijk.

Over mentale pijn, stilte, wapens en wat wij wél kunnen doen.

De laatste dagen bleef één nieuwsbericht in mij nazinderen. Een jongeman van 21 liep een school binnen in Graz, met twee wapens. Er vielen doden en gewonden.

Hoewel ik de details van buitenaf slechts beperkt ken, raakte het me diep op energetisch vlak. Niet alleen om wat er gebeurde, maar om wat het vertegenwoordigt. Een collectief signaal. Een roep.

Wat me meteen opviel was de enorme energetische spanning rond het veld van de dader - een veld dat al heel lang onder druk stond. Innerlijk afgesneden. Alleen. Verwarring. Onmacht. Wanhoop. Alsof het energetisch lichaam zó lang onder stress stond, dat het zichzelf niet meer kon reguleren. Alsof hij geen uitweg meer voelde. En dat, ondanks dat hij officieel volwassen was. Hij was geen kind meer volgens de wet, maar tegelijk... nog zó jong, zó zoekend en zó afgesneden.

De onzichtbare pijn

Wat me raakt, is dat achter zo’n gewelddadige daad vaak een onzichtbaar verhaal schuilgaat. Een verhaal van mentale pijn, van innerlijke chaos, van afgesneden zijn van jezelf, van anderen, van betekenis.

In onze maatschappij hebben we nog zo weinig bedding voor deze pijn. We weten vaak niet hoe ermee om te gaan — niet bij een ander, en vaak ook niet bij onszelf. We willen het oplossen, fixen, wegduwen, analyseren… of we lopen ervan weg.

Maar wat als mentale pijn geen vijand is? Wat als het een roep is? Een signaal dat iets gehoord wil worden? Wat als we geleerd zouden hebben om zacht te zijn met wat we voelen — én met wat een ander voelt, hoe ongepast, heftig of verwarrend het ook lijkt?

Wat als dit het moment is waarop we als samenleving mogen leren luisteren? Niet alleen met ons hoofd, maar met ons hart. Niet om goed te keuren wat fout is gegaan, maar om eindelijk te zien wat nooit gezien werd.

"Zou zo'n verhaal in de toekomst dan anders kunnen lopen?"

Het is geen vraag met een sluitend antwoord. Maar wel één die ons kan aanzetten tot iets nieuws. Iets echts. Iets liefdevollers.

En dan... twee wapens

En dan is er nog iets dat wringt. Een jongvolwassene. Twee wapens.

Hoe is het mogelijk dat iemand — pas 21 — zo gemakkelijk toegang heeft tot dodelijke middelen?

Het raakt iets fundamenteels: hoe onze maatschappij veiligheid definieert. Welke waarden we beschermen. Welke belangen zwaarder wegen dan het leven van jongeren.

De wapenhandel is een groot systeem, met veel vertakkingen, belangen en geldstromen, maar laat het ons niet verlammen door de omvang ervan.

Want zelfs daar — zelfs daar — begint verandering bij bewustzijn. Bij mensen die durven zeggen: “Dit klopt niet meer. Dit kan anders.”

Als we als samenleving werkelijk kiezen voor liefde, voor menselijkheid, voor zorg voor onze jongeren… dan mogen we ook de moed hebben om zulke systemen onder de loep te nemen. Niet vanuit woede, maar vanuit verantwoordelijkheid.

Onze plek in het geheel

En als we eerlijk zijn…misschien dragen we ongewild wel allemaal een klein beetje bij aan dat systeem?

Door te zwijgen wanneer we voelen dat iets niet klopt. Door te consumeren zonder stil te staan bij herkomst of impact. Door veiligheid buiten onszelf te zoeken, in plaats van binnenin.

Niet uit onwil. Maar omdat we het niet geleerd hebben. Omdat het ongemakkelijk is. Omdat het veel vraagt om echt te kijken.

Maar misschien is dát nu precies waar onze kracht begint. Niet in het groots veranderen van de wereld. Maar in het zacht durven bevragen van onze eigen plek in het geheel.

Zodat we – ieder op onze eigen manier – kunnen bijdragen aan een wereld waar liefde luider spreekt dan angst, waar zorg belangrijker is dan controle. En waar geen enkele jongeman, geen enkele mens nog naar wapens zou willen grijpen om gehoord of gezien te worden.

💗 Een uitnodiging

Ik schrijf dit niet als antwoord, niet als oordeel, niet als iemand die het allemaal beter weet, maar als mens, als moeder, als ziel. Om te voelen, om te luisteren, voorbij de feiten. Om onszelf zachtjes de vraag te stellen: "wat leren we hieruit als mensheid?"

Deze woorden zijn niet bedoeld om iets goed te praten. Wel om iets open te maken.

Met een klein vlammetje hoop dat deze woorden jou raken, niet in je hoofd, maar in je hart.

Want als er íets is dat ik echt geloof, dan is het dit: Elke transformatie begint bij één mens. Eén mens die anders durft voelen, anders durft kijken. En van daaruit… anders durft handelen...wat een ander verhaal mogelijk maakt.

"Voor de zielen die ons met hun leven dit verhaal lieten voelen:

moge hun licht ons raken —

zodat we voortaan zachter luisteren,

eerlijker kijken,

en liefdevoller leven."🕊️💖🍀

LL.