Hieronder vind je een stuk van een QHHT-sessie van 5 september 2022. Zoals altijd: wanneer dit niet resoneert met jou, dan is deze informatie niet voor jou en dat is helemaal OK. Enkel de stukken die betekenisvol voelen voor jou zijn van enige waarde. Al de rest hoef je niet intellectueel proberen te begrijpen, zo werkt dit niet. ;-)
Ze vertelde dat ze in een woelige zee lag. Het leek alsof ze er middenin zat. De zee had een mooie blauwgroenige kleur.
A: Het is alsof je de kracht van de natuur voelt. De schoonheid van de natuur.
Ik: Kan je jezelf daar waarnemen?
A: Nee. Ik voel me zowel op de zee als in de zee. Ik zie een boot. Het voelt verdrietig. Een zware storm, het gaat echt heftig die boot, omhoog en omlaag en opzij. Het is alsof ik er vanop afstand naar kijk. Ik zie mannen in paniek, in angst. Ze beseffen dat ze aan het vergaan zijn.
Ik: Welk gevoel heb je daarbij?
A: Tristesse. Ik zie nu in de zee dat er daar allemaal dingen naar beneden komen, van wat er
in die boot zat. Het zijn precies symbolen, zoals een gouden sleutel, maar in het groot. En
een soort kist, maar zo mooi versierd, van vroeger, van de jaren 1800, mooi versierd. Alles
verdwijnt onder een soort planten en groen op de bodem. Het is precies of het weggestopt
wordt. En als alles gezakt is wordt de zee weer rustig en zie je allemaal mooie vissen, net
alsof er niets gebeurd is.
Ik: De zee is nu rustiger en die dingen liggen nog op de bodem?
A: Ja, maar het zijn speciale dingen. Het heeft met symbolen te maken. Het was wel mooi.
Ik: Mooie materialen? En allemaal weggestopt?
A: Ja, ook in het zand en onder de planten. Het is alsof het een schatkist is, die mooie kist,
maar ze is verborgen voor iedereen.
Ik: En het schip is vergaan?
A: Dat schip en die mensen zie ik niet, enkel die bijzondere stukken. En het is een schatkist
en het is wel waardevol, maar het is zoveel meer. Het is iets speciaal. Het is meer dan
gewoon goud en juwelen. Zo voelt dat voor mij, ja…
Ik: Het is iets belangrijker dan dat?
A: Het is OK, het is nog even verborgen.
Ik: Het is nog even verborgen, en dat is goed?
A: Ja.
Ik: Nog dingen die je daar waarneemt?
A: (lacht) Ja, dat er bootjes komen. Er komen bootjes die op zoek zijn naar wat er daar
vergaan is van materiaal, maar die kunnen dat niet vinden. Het is goed dat het goed verstopt is.
Ik: Uiteindelijk vinden ze het toch niet?
A: Nee, het is ook niet de tijd waarin er al gedoken werd. Het is een oudere tijd. Naar
beneden kunnen ze toch niet, ze varen rond in bootjes. Ze zoeken gewoon in de hoop dat
het naar boven komt drijven. Maar het is goed zo, het is goed, het zou in de verkeerde
handen komen.
Ik: Wat zou er gebeuren als het in de verkeerde handen zou komen?
A: Het zou misbruikt worden.
Ik: Het is iets goeds, maar het kan misbruikt worden?
A: Ja, zoals alles. Nu zie ik zo allemaal mooie vrouwen in de zee, het zijn zeemeerminnen met lang haar in een bloemenkrans. Zij weten ervan en ze beschermen dat precies. Ze zwemmen daar zo rond. maar ze blijven er wel af. Ze weten dat het niet voor hen is. Ze zijn met veel en ze zingen. Het klinkt precies zoals engeltjes en ze zingen onder water.
Ik: Hoe zien ze eruit? Zien ze er menselijk uit?
A: Ja, gewoon met een vissenstaart, half mens. Het zijn geen stoute, het zijn hele lieve.
Ik: Enkel vrouwen?
A: Ik zie plots Poseidon met zijn drietand, met een baard en een soort kroon op zijn hoofd.
Hij geeft me het gevoel dat er daar niemand aan dat materiaal mag komen. Het is alsof het veel te belangrijk is. Daarom dat er daar altijd precies toezicht is. Er is daar altijd wel iets of
iemand rond aan het zwemmen.
Ik: Vooral die zeemeerminnen?
A: Ja, en al die mooie vissen. Het rare is dat alles wat daar rondzwemt allemaal zeer mooi is.
Er is daar geen enkele lelijke haai of een inktvis ofzo. Nee, het zijn allemaal mooie liefdevolle
schone dingen daar. Dat is heel bizar. Dolfijnen zie ik nu ook. Wat zit er daar dan in dat dat
zo belangrijk is?
Ik: Laat ons even gaan naar het moment waarop er iemand die schatkist vindt om op die
manier misschien te weten te komen wat er dan zo belangrijk is.
A: Ik zie iemand in een oud, eerste duikerspak. Zo een metalen pak en ik krijg de naam Jules
Vernes door. Misschien is het Jules Vernes? Ik weet het niet. Het is alsof hij het weet, hij
weet het. Hij loop daar met een slang die volledig naar boven loopt voor zuurstof, daar loopt hij mee op de bodem.
Ik: Wat gebeurt er als hij bij de kist komt?
A: Hij vindt de kist. Hij doet dat open en kijkt erin en doet dat weer dicht. Hij zegt: dat mag
niet naar boven, dat mag niet… nog niet.
Ik: Is hij daar alleen?
A: Ja, er is niemand rond en hij wordt naar boven getrokken en zegt dat hij niets gevonden
heeft. Het moet iets zijn dat echt kostbaar is, maar geen materie. Het moet wel een wijze
man zijn dat hij dat doet. Maar hij gaat het gebruiken in zijn verhalen. Dat hoor ik. Hij gaat
het gebruiken in zijn verhalen. Dus misschien eens kijken in zijn boeken, in zijn verhalen of
hij er iets over geschreven heeft.
Ik: In welke verhalen gaat hij dat gebruiken?
A: In zijn boeken.
Ik: In al zijn boeken?
A: Hij gaat het neerschrijven. Hij zal het zeker neerschrijven.
Ik: Is hij niet degene die het boek geschreven heeft “een reis rond de wereld in 80 dagen”?
A: Ja en “In de kern van moeder aarde” of zoiets, dat hij in de kern gaat.
Ik: En in dat boek gaat hij dat gebruiken?
A: Ja, hij gaat het alleszins opschrijven. En hij neemt het ook mee in zijn graf, hij praat er met
niemand over.
Ik: Het is te belangrijk?
A: Ja.
Ik: Is er nog iets belangrijks dat je daar opmerkt?
A: Nu zie ik de beelden van de Paaseilanden. Die beelden, maar die zitten diep in de grond.
We zien maar de helft. Er zit nog een heel stuk onder de grond. Misschien hebben die
beelden iets te maken met die kist?
Ik: Hebben ze er iets mee te maken?
A: Het is alsof ik hoor dat ze met hun voeten in het water zitten en dat ze via het water wel
geconnecteerd zijn. Misschien is die kist niet zo ver van dat eiland? Er is precies een link. Er is een link. Het is iets heel oud, zo oud als de aarde zelf.
Ik: Merk je nog dingen op?
A: Nu zie ik zo een sterrenhemel, het is alsof we in het universum zitten. Alsof we in de
sterrenhemel zitten.
Ik: Hoe voelt dat, om dat te zien?
A: Goed.
Ik: En om daar te zijn?
A: Ik voel een enorm gevoel in mijn lichaam, in mijn buik. Een zwaar stuk.
Ik: Een zwaarte, een soort druk?
A: Ja.
Ik: Heb je het gevoel dat je daar zweeft of heb je een vorm daar?
A: Ik ben daar gewoon. Ik zit niet in iets ofzo. Ik weet ook niet of ik een lichaam heb.
Ik: Je bent daar gewoon?
A: Ja. Het heeft te maken met de maan. De maan heeft iets belangrijks.
Ik: Kan je de maan daar waarnemen?
A: Het is alsof ik het hier voel in mijn lichaam. (zucht) Ze voelt zo zwaar, de maan voelt zo
zwaar.
Ik: Breng je focus eens naar de maan. Waarom voelt ze zo zwaar?
A: Ze voelt de zwaarte van de aarde.
Ik: De maan voelt de zwaarte van de aarde?
A: De zwaartekracht, in twee gesplitst: de zwaarte en de kracht.
Ik: Is er iets aan de hand nu waardoor dit zo zwaar voelt of heeft zij altijd zo zwaar gevoeld?
A: Ik zie het zoals twee grote platte molenstenen die op elkaar liggen. Dat is de maan op de
aarde. Het is alsof de maan bovenop de aarde ligt en die zwaarte voelt van de aarde. Ze voelt dat, ze voelt dat…
Ik: Waardoor voelt het zo zwaar?
A: Door wat er hier gaande is.
Ik: Door wat er nu hier gaande is?
A: Ja, en dan gaan die twee ineen en het is zoals een soort grote platte orgoniet met
allemaal kristallen in en blauwe glinsteringentjes. Door het samenkomen lijkt het op één grote orgoniet. Ze zijn precies versmolten. En dat heeft te maken met die kist.
Ik: Dat heeft ook te maken met die kist?
A: Ja. Het is alsof de kist de sleutel is van wat er nu aan het gebeuren is. Dat is de sleutel.
Ik: Die kist bevat de sleutel of is de sleutel?
A: Is de sleutel. Wat er in de kist zit is de sleutel. Ik zie een hele mooie grote gouden sleutel.
Er is iemand die die sleutel vasthoudt en toont dat is het…dat is het…
Ik: En wie is dat die de sleutel vasthoudt?
A: Dat is niet belangrijk, die sleutel is belangrijk. Iemand toont het om te tonen "dit is het", dit is de oplossing. En ik zie allerlei volkeren die uitgemoord zijn, volkeren die gedood zijn:
indianen, oude volkeren, al degenen van Atlantis en Lemurië, die komen allemaal samen, ze
komen allemaal samen. Op die platte schijf is de samenkomst, ze staan daar nu op.
Ik: Welk gevoel geeft dat als je dat zo ziet?
A: Verdriet… Waarom moesten die mensen sterven, waarom zijn er mooie volkeren
uitgemoord? Vooral de indianen... En al die oude volkeren wisten wat de sleutel was, ze
wisten dat. Het is alsof ze daarvoor uitgemoord zijn.
En nu zie ik de aarde. Er is precies een raster rond de aarde en al die pionnetjes van die
volkeren van vroeger die zitten nu ergens op dat raster en die zijn nu aan het helpen. Hulp
aan het bieden aan moeder aarde. Dat zijn incarnaties, dat zijn mensen die nu leven maar
die vroeger van Atlantis of van Lemurië waren of indianen,… Ze hebben allemaal geleden in
andere incarnaties. Ze staan allemaal op een plekje met een toorts of een licht. Het is alsof
ze licht aan het schijnen zijn, allemaal. Ze geven allemaal licht en daardoor is er een zodanig
grote gloed waardoor we nu pas zien hoe mooi de aarde is.
En dat zijn incarnaties van die oudere volkeren?
Ja en die zijn hier nu, die zijn hier nu, … maar ook van andere sterrenstelsels, van andere planeten ook. Sterrenzaad of starseeds zijn hier ook, ook om te helpen. En ik hoor zo: amai, moeder aarde heeft heel veel helpers, heel veel helpers. Zij moet echt wel geliefd zijn dat er
zoveel hulp komt. Maar het is ook nodig, het is nodig.
Ik: Kan je die verschillende toortsdragers ook fysiek waarnemen?
A: Ze leven hier als mens en sommigen weten dat niet van zichzelf dat ze dat doen en zijn. Ze zijn hier en ze doen hun taak hier nu. Hoe klein ook, maar het is niet klein het is groot.
Sommigen denken dat ze niets doen, maar dat is niet waar, ze doen juist heel veel groot
werk.
Ik: Is het belangrijk dat ze het weten?
A: Nee, maar… ze mogen het wel weten. Het is waarschijnlijk wel tijd dat ze het weten zodat
ze nog meer hun eigen licht kunnen schijnen.
Ik: En zijn dat er heel veel op dat raster?
A: Ik krijg een cijfer door: 144.000.
Ik: 144.000 incarnaties van de oudere volkeren en van de starseeds die hier zijn om te
helpen door hun licht te schijnen?
A: Ja, ook om de frequentie te helpen verhogen.
Ik: Die 144.000 zijn speciale zielen die specifiek hiervoor uitgekozen zijn om dit te doen?
A: Die zich vrijwillig hiervoor hebben aangeboden.
Ik: Gaan er nog bijkomen of blijft het bij die 144.000?
A: Voorlopig niet.
Ik: En met die 144.000 kunnen ze voldoende licht brengen voor al de anderen, zodat ze
kunnen zien hoe belangrijk moeder aarde is?
A: Ja, want ze moeten allemaal nog leren om hun eigen innerlijk licht te herkennen en als ze
dat dan kennen en weten dan mag dat nog meer opengetrokken worden.
En eens ze dat doen, dan is het precies of moeder aarde in de spotlights gaat staan. Dus
bescheidenheid is niet nodig. Jullie mogen jullie tonen. Toon jullie maar! Het is nodig, want
hoe meer licht, hoe meer mensen die nog niet bewust zijn, gaan zien. Daarom is dat ook zo
belangrijk om het licht te tonen aan degenen die het licht nog niet zien.
En als ze dat kunnen het licht aansteken bij degenen die het licht nog niet zien dan gaan het
er meer zijn dan 144.000. Het is zoals bij een besmettelijke ziekte. Je steekt het licht aan bij
iemand anders, je toont het licht, dan gebeurt er iets bij die persoon en dan gaat dat één en al licht zijn.
Ik: Wat gaat er dan gebeuren als het één en al licht is?
A: Dan zijn we door de ascensie.
Ik: Wat wil dit dan zeggen?
A: Dat het de dualiteit weghaalt. Dat er vrede is, vrijheid en liefde, respect en genegenheid.
Dat alles weer één wordt. Zo verhoogt de frequentie.
Ik: Nog dingen die daar belangrijk bij zijn?
A: Ik zie dat die sleutel, die gouden sleutel, de hele tijd rond de aarde aan het draaien is. Die
is voortdurend aan het ronddraaien.
Ik: Waarom gebeurt dat?
A: Het is alsof hij door de zwaartekracht naar beneden valt en dan zie je een bloem die
opengaat en daar terechtkomt op een vrouw die daar ligt. Ze ligt daar naakt. Het is meer een schilderij, ze is niet echt maar ze symboliseert het vrouwelijk bewustzijn. Die sleutel valt in het midden van die bloem, in de schoot van die vrouw. Dus dat vrouwelijk bewustzijn is de
sleutel. Ja, daar moeten we iets mee doen, daar moeten we mee verder. Dat is de oplossing.
Maar niet zoals vrouw die de man wil nadoen, maar het echte "vrouwzijn". Dat is de oplossing, dat is de sleutel.
Ik: En die oudere volkeren wisten dat ook al hoe belangrijk dat vrouwelijk bewustzijn was?
A: Ja.
Ik: En zijn ze daarom uitgeroeid? Omdat het zo krachtig is?
A: Ja.
Ik: En hoe is dat dan gebeurd? Wat heeft dat veroorzaakt?
A: Het minder licht.
Ik: Een onevenwicht tussen het licht en het donker?
A: Die wilden dat vrouwelijk bewustzijn niet. Alles wat puur is willen ze niet.
Ik: Wat gebeurt er dan als het vrouwelijk bewustzijn in evenwicht komt met het mannelijk
bewustzijn?
A: Ik hoor het woord symbiose. Ik zie twee hartenhelften die samenkomen en terug één hart
worden. Het is dat wat ze niet willen.
Ik: Waarom willen ze dat niet? Het is toch evengoed ook hun hart?
A: Ze houden niet van liefde, sereniteit en harmonie. Hun voeding is pijn, verdriet,
kwaadheid en alle negatieve emoties.
Ik: Als er symbiose is welk gevoel gaan zij daar dan bij hebben?
A: Ze gaan niet anders kunnen dan… ik zie dat ze dan gaan krimpen.
Ik: Dat ze daar sowieso deel van uitmaken dan?
A: Jawel, het is meegaan of verdwijnen.
Ik: Als ze meegaan gaat dat dan ook goed voor hen voelen of niet?
A: Voor hen zal het ook goed zijn, op lange termijn. En dan gaan ze ook voor het eerst terug
naar de bron, na lange, lange tijd, maar ze hebben nog een lange weg te gaan.
Ik: Hoe komt het dat ze zo afgedwaald zijn, dat het al zo een lange weg is geweest en nog zal zijn voor sommigen?
A: Ze wilden zelf God spelen.
Ik: Waarom wilden ze dat?
A: Jaloersheid, zich beter wanen dan iets of iemand anders. Zich boven God stellen, boven
de bron stellen, maar hoogmoed valt. Hoogmoed valt ooit. Willen of niet ze gaan toch ooit
terugkeren naar de bron.
Ik: Waarom is dat zo?
A: Omdat de bron het AL is.
Ik: Gaan ze dan, als ze uiteindelijk toch teruggaan naar de bron, helen?
A: (lachend) Ik denk dat ze net als kleine jongetjes die beschaamd zijn, gaan terugkeren, van
“ja sorry, we zijn ondeugend geweest, we zijn stout geweest en het spijt ons, maar het leek
zo leuk om te doen.” Zoiets…
Ik: Zoals in het beleven van een avontuur?
A: Ja, maar het heeft wel serieuze gevolgen gehad. Het heeft enorm lang geduurd. Het heeft echt te lang geduurd. Het is gedaan. Nu moet het stoppen.
Na het eerste deel van de sessie (=het binnenhalen van de informatie vanuit het onderbewustzijn van de klant), wordt dat deel van het bewustzijn (=het Hoger Bewustzijn) aangesproken dat alle antwoorden bezit om toelichting te geven bij de informatie die naar boven kwam en waarom het nu belangrijk is om deze informatie te ontvangen. Onderstaande info is de info die gedeeld mocht worden van de klant, omdat deze info ook van belang kan zijn voor anderen en hiermee het collectief bewustzijn dient. De persoonlijke info voor de klant zelf (=de antwoorden op de persoonlijke vragen die meegebracht werden naar de sessie) werd weggelaten.
Ik: We hebben in het begin van de sessie hele mooie scenes gehad. De scene van de zee en
wat er gebeurde met de schatkist. Wat zat er in die scène allemaal in van informatie die nog belangrijk is voor haar vandaag? Eerst en vooral de scene rond de zee en alles wat daar verborgen op de zeebodem lag. Het gevoel dat het iets heel belangrijks was. Het werd heel goed beschermd door de zeemeerminnen en door Poseidon met zijn drietand. Kan het Hoger Bewustzijn (of Hogere Zelf) wat meer verduidelijking geven over wat er hier belangrijk is voor haar of wat ze nog dient te weten hierover?
HZ (=Hogere Zelf van A.): Het vrouwelijk bewustzijn zat dus ook in in die kist, naast heel veel zaken van haarzelf: haar talenten, haar zijn, haar licht, haar liefde, ook veel dingen die nu nog niet mogen gekend zijn. Ze gaat zichzelf steeds beter leren kennen met ouder te worden, stapje per stapje dingen ontdekken van zichzelf want (lachend) het WOW-effect zou te groot zijn, ze zou het niet aankunnen dus… eigenlijk was dat haar schatkist. Natuurlijk leken het precies juwelen, maar dat zijn geen echte juwelen, dat was iets van haar dat niet zo maar heel de wereld direct mag krijgen. Het moet mondjesmaat gegeven worden.
Ik: Vandaar dat het ook belangrijk was dat om dat zo te beschermen?
HZ: Ja, het moet zeker beschermd worden.
Ik: De bedoeling is dan dat het allemaal op het juiste moment gaat ontluiken?
HZ: Ja.
Ik: Jules Vernes kwam er dan door en de kennis die hij gebruikt in zijn boeken. Gaat dit dan
ook over het feit dat hij het vrouwelijk bewustzijn in zijn werk heeft gebruikt?
HZ: Wat ons hierin vooral belangrijk lijkt is die zoektocht naar de kern van moeder aarde. Dat
is een schatkist op zichzelf. Het is vooral het naar binnen keren, dat is ook zo belangrijk
voor A. en voor de wereld, het naar binnen gaan.
Ik: Is dat een boek dat ze best eens leest dan?
HZ: Ja ze moet dat zeker eens gaan zoeken in de bib en het eens lezen.
Ik: Hij heeft dat geheim duidelijk goed bewaard?
HZ: Ja, maar eigenlijk gaf hij heel veel prijs door dat boek te schrijven van de kern van de
aarde, omdat er daar ook heel veel zaken verborgen zijn, dat is ook een schatkist vanbinnen.
Ik: Wat is er met de beelden op de Paaseilanden?
HZ: dat is het symbool voor oude wijsheid. Er bestaan foto’s van waarop je kan zien hoe diep
die in de grond zitten. Ze zijn bijna even oud als de aarde zelf, maar vooral de wijsheid zit in
dat gesteente.
Ik: Wat was er met die zwaarte die ze op een bepaald moment voelde in haar buik?
HZ: Dat was de zwaarte. De maan voelt heel veel aan. De maan voelde de zwaarte van de
aarde en die zwaarte is krachtig, zwaartekracht, ... maar die zwaarte is ook krachtig.
Ik: En dat kwam ook door wat er hier nu allemaal gaande is?
HZ: Ja, dat heeft allemaal met dit te maken.
Ik: Het werd voor haar heel duidelijk dat het vrouwelijk bewustzijn de oplossing is en dat
heel veel oudere volkeren die sleutel reeds hadden en wisten wat er diende te gebeuren,
maar daardoor ook uitgeroeid zijn geweest. Op dit moment zijn er blijkbaar heel veel
incarnaties aanwezig die voortkomen uit die oudere volkeren en ook sterrenzaden (starseeds) zijn hier aanwezig om de aarde te helpen evolueren naar de nieuwe aarde. Wat is hier nog belangrijk in?
HZ: Dat iedereen een belangrijke taak heeft en dat je niet moet bescheiden zijn, je mag
stralen en je mag je licht tonen. Je mag je tonen, je mag tonen wie je bent. De tijd dat we op de brandstapel terechtkwamen is gepasseerd, dat gaat niet meer gebeuren. Nu mogen we ons licht stralen. En dat is ook ééntje voor A. hoor, dat ze dit goed hoort, ze mag zich tonen. Ze mag haar licht stralen, ze hoeft niet meer bang te zijn. Ze gaan haar niet doden daarvoor.
Ik: Hoe kan ze dat best aanpakken dan om haar licht te laten schijnen? Durft ze nog te
weinig? Heeft ze nog te veel angsten?
HZ: Ze is goed aan het evolueren. Haar bereikbaarheid is ruimer, want doordat ze
zich meer toont is ze ook meer bereikbaar en staat ze meer open. Dat is ook het mooie: wanneer je jezelf meer toont en je licht toont, dat je dan ook meer openstaat voor anderen en toch ben je beschermd. Toch ben je beschermd.
Ik: En dan kan het licht zich verspreiden zoals een besmettelijke ziekte zich verspreidt?
HZ: Ja, dat het precies zoals een epidemie wordt.
Ik: En dat de dualiteit uiteindelijk zal verdwijnen?
HZ: Ja.
Ik: We gaan echt naar die eenheid nu?
HZ: Ja.
Ik: Wat gaat dat teweeg brengen als we dat punt bereiken?
HZ: Dat zal alleen maar fijn zijn.
Ik: Gaat dat voor vrede en rust zorgen?
HZ: Ja vrede.
Ik: Waar iedereen, zo goed als iedereen toch naar hunkert?
HZ: Ja natuurlijk.
Ik: Zelfs de mensen die zich nog in het donker bevinden?
HZ: Nee, want die zien het licht niet en als ze het licht niet zien zitten ze in hun eigen
wereldje waarin ze niet kunnen evolueren. Ze leven vaak in een wereld van illusie. Ze denken
dat alles OK is. Heel veel leven in de illusie dat ze goed bezig zijn.
Ik: Het is uiteindelijk toch de bedoeling dat iedereen mee evolueert?
HZ: Ja , het is daarom dat die 144.000 zo belangrijk zijn met hun toorts. Net zoals het
vrijheidsbeeld in New York. Dat zijn allemaal lichtwezentjes, ook met die kroon op en hun
toorts. Je zou dat moeten zien, zo mooi. En als die dan nog eens allemaal hun jasje
opendoen en al dat licht laten stralen, ja, dan gaat dat hier rap opgelost zijn hé.
Ik: Ja, we doen het niet alleen hier. We zitten hier allemaal samen in en het is ook belangrijk om dat te voelen dat we hier allemaal samen in zitten. Ik heb de indruk dat er al heel wat mensen individueel reeds een serieuze weg hebben afgelegd en dat we samen onze kracht kunnen bundelen.
HZ: Ja die verbinding is heel belangrijk, want onderling is die verbinding er ook. Ze staan daar allemaal met hun toorts, al die vrijheidsbeeldjes, maar die verbinding, dat is zoals een
netwerk. Het is dat wat zo mooi is.
Ik: Mogen we hier nog dingen rond weten, behalve dat we moeten vertrouwen op onze
intuïtie en ons gevoel moeten volgen en dat het dan op ons pad komt. Zijn er nog belangrijke dingen die we moeten weten?
HZ: De informatie komt op het juiste moment, maar het mag niet allemaal ineens want dat
zou niet goed zijn. Het komt op het juiste moment en door de juiste mensen ook.
Ik: Want als het te vroeg komt kan het ook weer een negatief effect hebben?
HZ: Ja.
Ik: Dus vandaar ook de vraag om geduld waarschijnlijk?
HZ: Ja, inderdaad (lacht).
Ik: Maar ik heb wel verstaan dat het lang genoeg heeft geduurd en dat het tijd is dat het zal
stoppen nu.
HZ: Ja.
Ik: En dat de ondeugende jongens en meisjes een einde mogen maken aan het avontuur.
HZ: Ja (lachend), want het spel is uitgespeeld.
Ik: Het heeft lang genoeg geduurd.
HZ: Inderdaad.
Ik: En we gaan de finish halen?
HZ: Ja, absoluut.
Ik: Super!
댓글